Babam

Kaybettim onu.
Çok değil, neredeyse altı sene olmuş sadece.
Yüzüme şeklini veren adamı kaybettim.
Gözlerim onun, burnum onun, saçlarım onun eseri
Ya huylarım? Onlar da tabi...
Ben altı sene önce sırtımı dayadığım tek adamı,
Babamı kaybettim...
Ansızın, beklemeden, kollarımda...
Son kahvaltımızı hatırlıyorum o gitmeden birkaç saat önce
Büyük bir çınarın altında, en sevdikleriyle otururken
Gülüşü, kaşları, elleri hep aklımda
"Gideceğim oğlum, zamanı geldi" desen hazırlar mıydım kendimi? Hayır!!!
Çok hızlı gittin benden be babam,
Ellerimin arasından çok hızlı kayıp gittin.
Şimdiki boşluğumu ve yoksunluğumu tarif edemiyorum.
Anlatacak kelime bile yok bildiğim.
Tek aklıma gelen sanırım şu:
Babaya susamak,
Sana susadım be baba, sana susadım...